اختصاصیت اندامک های درون سلولی و همچنین سطح IHC ها و OHC ها می تواند در میکروگراف های انتقال الکترون بخوبی مشاهده گردد. IHC دارای یک اندام فلاک مانند، یک هسته مرکزی اندامک هایی مثل میتوکندری ها و لیزوزوم ها می باشد که در سیتوپلاسم پراکنده هستند. سایت دکتر ولدبیگی اطلاعات تخصصی تری در این باره دارد. درست، قسمت تحتانی سطح راسی سلول، ساختاری با تراکم الکترون است که صفحه کوتیکولار (CP) نامیده می شود، اختصاصیت سطح راسی (یعنی استرئوسیلیاسی) سلول که به درون فضای آندولنف بیرون می زند. شبیه به میکروویلی موازی طویل شده می باشد.

ریز ریشه ها به درون صفحه کوتیکولار از هر استرئوسیلیوم بیرون می زنند. بر روی IHC ها، سه تا چهار ردیف استرئوسیلیا در یک خط نسبتاً مستقیم آرایش یافته اند که در یک راستای راسی- قاعده ای متمایل شده اند.

استئوسیلیا از لحاظ طولی به کوتاه ترین در ناحیه میانی و بلندترین در ناحیه جانبی سلول درجه بندی می شود. در محیط invivo (درون بدن جاندار)، بلندترین استرئوسیلیاها در ارتباط با ناحیه جانبی HS هستند. اتصالات محکم بین ستون داخلی و راس IHC و همچنین سلول حاشیه داخلی و IHC یافت می شود.

در برش عرضی جاییکه رشته های عصبی بر پایه سلول مویی تشکیل سیناپس می دهد، رشته های عصبی قابل مشاهده اند. فضای تونل (T) در ناحیه جانبی جسم ستون داخلی دیده می شود. OHC طویل و استوانه ای بوده و به همراه هسته خود، نزدیک به پایه سلول قرار گرفته است. پایه هر OHC و انتهای عصب آن، درون منطقه جام شکل (D) سلول دیترز قرار می گیرد. اندامک های درون سلولی (یعنی میتوکندری، لیزوزوم و میکروبادی ها) در منطقه ای که در ناحیه تحتانی صفحه کوتیکولار است تجمع می یابند. یک گروه از میتوکندری ها در ناحیه تحتانی هسته ، این منطقه که در آن پایانه عصب تشکیل سیناپس می دهد را پر می کند. یک ردیف تنها از میتوکندری در مجاورت غشای پلاسمایی سلول یافت می شوند. بر روی OHC ها، سه تا پنج ردیف از استرئوسیلیا در یک الگوی W یا v شکل بر روی سطح سلول آرایش پیدا می کنند. استرئوسلیا بر روی OHC ها، همچنین از لحاظ طولی به اندازه متوسط در ناحیه جانبی درجه بندی می شوند. در invivo ، سرهای یلندترین استرئوسیلیا (یعنی جانبی ترین) در TM قرار می گیرند. اتصالات محکم بین راس سلول مویی و زائده انگشتی سلول ها نگهدارنده مجاور وجود دارد. فضای نوئل ، جسم OHC را احاطه می کند.